Portishead Roseland NYC Live is ge-remasterd. Lezers weten vast dat ik groot fan ben van Portishead. Kortom: vol hoop download ik de remaster. Live NYC is echt een pracht-album en als die dan eens goed en zorgvuldig opgepoetst is, moet dat wel een pareltje zijn voor de collectie… sjonge. Had ik het even mis zeg!Â
Remasters… het is vaker mis dan hit. Liefhebbers verzamelen niet voor niets de originelen. Nu heeft collega Geoffrey me eerder gewezen op verschillen tussen streamen en cd. En nu is het niet zozeer het medium dat de verschillen maakt; het zijn – mijn mening – de masters.
Compressie
Veel van de cd’s die ik in de kast heb staan, zijn originelen. Immers: gekocht op de dag van release, of kort erna. Alle Portisheads, Massive Attacks, Metallica’s en bijvoorbeeld Dire Staits en Sting albums zijn gewoon originele masters. Tenminste: voor zover ik weet .
Tijdens een korte – quick and dirty – test tussen streaming vanaf Tidal / Qobuz en de geripte albums, is een duidelijk verschil hoorbaar. Zonder uitzondering in voordeel van de geripte cd. Ja: het is veelal wat minder hard op de ‘plaat’ gezet, maar dat maakt het verschil niet: het is de vrijheid en gebrek aan irritante compressie. Daardoor lijkt de opname meer detail en openheid te vertonen, maar dat is bedrog… er is heel veel rust verloren. Natuurlijke rust, dynamiek en gelaagdheid. En daar streven we allemaal naar in onze hobby, nietwaar?
En Roseland NYC Live?
Eerlijk: de remaster van Roseland NYC is naar mijn mening compleet verklooid. Het ‘truukje’ met compressie is weer toegepast. Dat maakt een paar steekproeven in Audition pijnlijk duidelijk.
Bovenstaand een voorbeeld van het nummer Roads. Het is direct duidelijk dat er een fijne compressor overheen is gehaald. Daarbij klinkt de nieuwe ‘dikker’ dan het origineel. Waarom? Het is helemaal niet nodig.
Nu is het bij dit album niet alleen de compressie die irritatie opwekt. Dat hoeft niet altijd slecht te zijn. En niet elke track op de remaster is harder. Het is de sfeer die er er meesterlijk uit hebben gemixt. Roads is één van mijn favoriete nummers van Portishead. En juist de live-versie zit vol emotie en sfeer. In de remaster is die grotendeels weggemixt. Hoe? Geen idee… ik voel het gewoon niet meer.
En dat geldt voor het gros van deze remaster: het is droger, er is meer compressie (meer zaal hoorbaar en ook achtergrond-effecten zijn naar boven gehaald)… echt zonde. En niet nodig.
Waarom?
De grote vraag is natuurlijk… waarom? Waarom worden remasters zo gemaakt? Waarom een opname weer door de console halen en dan deze keuzes maken? Een Mastering Engineer moet toch zelf ook voelen dat er zaken verloren gaan? En dat streven naar perfectie ook inhoudt dat je de intentie van de artiest behoudt? Of JUIST inhoudt dat je de intentie van de artiest behoudt…
Ik ben benieuwd naar uw mening… wat zijn uw ervaringen met remasters? Laat het achter in de comments!
Thanks for this, I suspected this much. I virtually only use streaming in my car and the sound system there is pretty awful anyway 😀
Haha… Yeah… I recognize that.
En toch…soms…de remaster van ‘The Black Album’ van Metallica (2021) klinkt echt geweldig…
Bedoel je deze
https://music.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_nRQlO97gJe6p_3zVY1RLrVdl_gfWpHweY&si=0-vJCCfEGkYzwEsO
Klinkt prima, maar hoe vindt je deze opname
https://music.youtube.com/watch?v=4L_yCwFD6Jo&si=MCpb_vbR3Xa0c9vG
De remaster heeft inderdaad minder dynamiek
https://music.youtube.com/watch?v=UEjAaLu8Dhs&si=Ahe9BTeFqPNSMrFg
De LP (1970) heb ik nog klinkt inderdaad beter.
Maar herinner je deze nog?
https://music.youtube.com/watch?v=BciS5krYL80&si=UlesyBl8ykyhkJLi
Nee, ik bedoel de remaster die op Qobuz staat. En dan vergeleken met de originele cd, ik heb die plaat nooit op lp gehad.
Ik ga het eens checken
Was!! razend enthousiast over ALAC ondanks dat mijn jaarabonnement (Apple Music) nog niet beëindigd is, weer overgestapt op YouTube net als Spotify 320kbps maar wel met het grootste assortiment. Deel dezelfde mening, als de opname niet goed is wordt deze niet beter als de (-96dB) bits>16 of de (22050Hertz) kKz>44,1 zijn. Theoretisch is een slechte opname met huidige apparatuur onmogelijk, maar als iemand achter de mengtafel zit, die er absoluut geen verstand van heeft en met gehoorproblemen. Is het niet onmogelijk dat de MP3 van 1961 via YouTube beter klinkt dan huidige masters (ook via Roon/Tidal). Natuurlijk klinkt een perfecte opname via audiofiele apparatuur het best.
Het is een combinatie van factoren. De opname moet goed zijn, de mastering moet kloppen en ook de afspeelapparatuur moet op orde zijn. En niet te vergeten: de artiesten moeten fatsoenlijk spelen. Als één van de de factoren niet goed is, kan je het vergeten…
We delen dezelfde mening.
Mooi zo!
Ik koop nooit remasters, niet op cd niet op lp. Gewoon te duur. 2e hands kun je originelen vinden voor een prikkie. Ik vind Spotify op zich wel lekker klinken, het heeft een bepaalde fun factor. De Naim SU maakt er wat te pruimen van. Maar zeker ouwe funk of soul klinkt ruk en dat is zeker op cd of lp niet altijd het geval.
Ik kan we ook nog wel één aan toevoegen: Clutching at Straws – Marillion, 1987. De remaster 1999 die op de meeste platformen staat heeft veel meer midden en hoog, en het is plat. Na 10 minuten zet je hem af, als je al zover komt. De remix 2018 daar staat de zang van Fish helemaal op de voorgrond, en alle details zijn smack in the face, belachelijk up front. Misschien een moderner geluid voor Spotify… Maar ik vind het niet te pruimen. De rip van mijn originele cd uit ca 1990 is superieur, het is in balans, er is rust, de producer zet de band en zang keurig neer voor de luisteraar, precies goed waardoor ik meteen de muziek in wordt getrokken als ik dit ouwetje weer eens draai :-). De originele master staat niet op Qobuz in ieder geval.
Ik ken dit album niet. Ga het eens checken.
In mijn ogen het beste album van Marillion! Zitten, lichten uit en laat het over je heen komen. Veel luisterplezier!
En gaat de originele master op Qobuz dezelfde kwaliteit hebben als de geripte CD?
Dat is altijd de vraag… vermoedelijk niet. Maar het wisselt per album.
De vraag andersom gesteld. Waarom een remaster kopen als het origineel al zo goed is?
Is sta vaak te twijfelen als ik weer eens in een echte platenzaak sta, want als ‘fan’ van een album/muzikant/band is het natuurlijk wel leuk. Maar het moet uiteindelijk wel iets toevoegen aan de connectie met het album en geen afbraak daaraan doen.
Goed om te weten dat ik mijn eigen originele Portishead live in Roseland NYC cd moet koesteren. Dank daarvoor Jaap.
Welcome!
Ook de remaster deksel op de neus gekregen bij de enige lp van u2 die ik echt wilde hebben, Achtung baby. Kocht de 30 jarige editie waarbij the Edge de director van de remastering was of zoiets. Waarschijnlijk met bloemkool in zijn oren. Een modderig onsamenhangend geluid waarbij al opwinding uit de muziek verdwenen is. Toch maar op zoek naar de orginele lp.
Auw… en herkenbaar.
Was het origineel van Achtung Baby wel goed? De cd is niet best namelijk.
Op onderstaande link kun je de opname kwaliteit aflezen van verschillende albums:
https://dr.loudness-war.info/
Jammer genoeg staan niet alle albums erin.
Dit is een lijst die de dynamic range aangeeft. Dat is weliswaar een indicator, maar het is niet een totaalplaatje.
https://darko.audio/2023/08/when-hi-res-audio-stops-making-sense/
@pieter1982
Dag Pieter,
Interessant artikel dat ook bevestigt dat de “mastering” met behoud van dynamic range (geen compressie) zelfs belangrijker is dan het formaat (MP3, Ogg Vorbis, alac, flac 16/44,1, Hres flac 24bit, Wav).
maw een HRes formaat kan een slechte mastering niet compenseren en een goede mastering kan zelfs in een lossy formaat goed klinken.
Bedankt voor de info!
Het Darko-artikel is zeker interessant. En hij raakt écht de kern van het belang van Mastering…
Het heeft mij inzicht gebracht. Samen met dit artikel. Ik denk dat ik voorzichtig mag besluiten dat ik enkel nog originele masters ga zoeken en kopen op Qobuz.
Wat betreft deze plaat denk ik dat je best de DVD beluistert (https://www.discogs.com/release/5848743-Portishead-Roseland-New-York), die heeft als enige de 48kHz 16bit resolutie, waarschijnlijk zoals op de master. De beeldkwaliteit daarentegen is vreselijk, maar dat stoort me niet zo in dit geval. Heel goedkoop twedehands te vinden.
Klopt! De DVD is de beste…
Mooi artikel; helemaal mee eens. Remasters klinken is ook mijn ervaring slechter, gecomprimeerd, levenloos, vlak. In mijn lijst staan (bijna) alleen maar originele masters, vaak in 44.1KHZ 16 bit, wat prachtig klinkt.
Bij vinyl kom ik dit ook tegen. Afgelopen zaterdag nog in Den Bosch bij de Mega record fair geweest daar was een van mijn aanwinsten de originele versie van Nina Simone – sings the blues uit 1967! Man, wat klinkt dat mooi!
Jep! Ik ga voortaan ook alleen nog voor de originelen… :-).
Fijn dit te lezen. Ik dacht dat het kwam doordat ik gewend was aan de eerdere versies, dat ik niet kon wennen aan het ‘betere’ geluid…
Nee hoor… origineel is veel prettiger…
Ik heb echt een GIGANTISCHE hoeveelheid vergelijkingen gedaan tussen ongeveer alle versies van uitgaves van een aantal bands/artiesten zoals Can, Dire Straits, Roxy Music, The Doors, Kate Bush, Miles Davis, en nog wel 20 anderen denk ik…
De algemene tendens is dat als grote (niet-audiofiele) labels een remaster uitbrengen, deze vooral vanwege commerciële redenen wordt uitgebracht. De uitgaves zijn luider en meer gecomprimeerd, waardoor de muziek beter tot zijn recht komt op baggerapparatuur. Geef de mastering engineer hier echter niet de schuld, die doet gewoon zijn werk en voert uit wat van hem wordt gevraagd. De audiofiele(re) labels doen het vaak beter, maar er is een probleem dat zelfs audiofiele labels niet op kunnen lossen: de leeftijd van de tapes (gaat natuurlijk niet op voor het voorbeeld van Portishead, waar de master hoogst waarschijnlijk een DATje is geweest). Vaak is een eerste uitgave van een ouder album het beste omdat de tapes toen nog vers waren. Verder was digitale techniek nog niet zo ver ontwikkeld, waardoor ondanks de relatief matige A/D omzetting toch een fantastische kwaliteit werd gehaald, omdat er simpelweg geen technieken waren om de digitale master te verprutsen. Op het moment dat je namelijk de originele bestanden (of nieuwe gemaakte digitale master vanaf de tape) door een DAW haalt, gaat veel van het ‘leven’ en de ‘presence’ verloren. Bij iedere digitale bewerking gaat er weer iets meer verloren, totdat je een saai, plat plaatje overhoudt. Veel van de ‘sfeer’ en 3D beleving zit in heel subtiele fase-verhoudingen die door een digitale bewerking om zeep worden gebracht.
Ik kan al met al meer voorbeelden van verprutste remasters geven dan gelukte. Toch zijn er ook wel labels die bijna zonder uitzondering goed presteren, zoals DCC/Audio Fidelity met Steve Hoffman/Kevin Gray achter de knoppen, of Analogue Productions bijvoorbeeld. Mobile Fidelity Sound Labs is heel wisselend, maar zelden is de remaster veel slechter dan het origineel.
Echt een onderwerp waar ik uren over kan praten. Als er vragen zijn, hoor ik het graag!
Dank je voor je uitgebreide toevoeging!
Ook namens mij dank!
Dag Garmt,
Je hebt een intrigerend punt met je stelling dat een DAW (digital audio workstation, de digitale mixing console) presence en levendigheid weghaalt uit een mix. Wat mij de ouderwetse electronica geldt, nl kies de kortst mogelijke signaalweg, lijkt voor digitaal ook te gelden. Al die plugins die je per kanaal kunt selecteren en dan ook nog bij de mastering. Het kan niet anders of het heeft invloed op de klank.
Ik hoor het bij opnames in de studio ook wel eens. De ruwe take klinkt nog wel lekker, maar naarmate het langer in ProTools, Logic of Ableton blijft rondzwerven wordt het platter en platter.
Mijn zoon heeft voor zijn profielwerkstuk een live opname gemaakt de studio; 1 track, 2 microfoons (DPA 4006) en twee opname-apparaten; een Nagra VI digitale recorder en een Nakamichi Dragon cassettedeck. Ze hebben de opnames aan een luisterpanel voorgelegd zonder dat ze wisten waar ze naar luistereden. Het oordeel was vrijwel unaniem. Digitaal liet meer horen, maar de analoge opname werd als muzikaler beoordeeld, meer 3D en mensen werden meer in de muziek getrokken. Het is m.i. vooral de micro-informatie (transiënten), die verloren gaat in de digitale afronding, ongeacht de woordlengte of samplerate. Het is kennelijk muzikale informatie die niet af te ronden is.
De kortst mogelijke digitale signaalweg, geldt dat voor zowel bij de opname kant als de weergave kant? Dingen zoals Bacch, DSP, Dirac kun je beter weg laten?
Heb zelf helemaal niks met digitale foefjes. Heb een platenspeler en een CD speler aangesloten op een Rega Brio versterker. Daar geniet ik met volle teugen van. Het is niet perfect, maar het maakt muziek. Dat is voor mij het belangrijkste.
Korter is nagenoeg altijd beter ja… aan beide kanten.
Vind ik ook, ik koop geen remasters meer van de ‘gewone’ kanalen, het klinkt gewoon saai en plat inderdaad. Blij dat iemand dat eens bevestigt.
Remaster die nu uitkomen lijken vooral dusdanig aangepast te worden dat het lekker klinkt via Spotify met twee van die witte doppen in je oren: veel detail in het middengebied.
Iedereen die niet via Spotify luistert en / of witte doppen in de oren heeft, heeft pech gehad met streaming services. Oude CDs kopen en die rippen scheelt een hele hoop ergernis.
Probleem is dat veel nieuwe uitgebrachte muziek standaard zo klinkt. Veel nieuwe uitgaven zijn ongenietbaar.
Klopt als een bus! Ik merk dat gekochte albums via Qobuz Sublime ook merkbaar beter klinken dan de gestreamde versie ervan. Roon toont dan de dynamic range, wat een indicatie kan zijn voor de kwaliteit (maar je weet de DR score pas als je gekocht hebt).
Ipv CD’s te kopen om te rippen en hiernaar op zoek te gaan, dacht ik wat meer albums te kopen op Qobuz. Maar wat koop je dan eigenlijk? Bovendien kan je daar kiezen uit 16bit 44khz of hi-res sampling rate, wat kan je dan best kiezen en is dat überhaupt een goed plan of toch maar de beurzen of tweedehandse markten afschuimen voor dat origineel?
Pieter
Meestal staat trouwens wel de ‘master’ / bron bij het album. Dan weet je in ieder geval waar het van afgeleid is.
heb ooit remasters van de Rolling Stones gekocht.
als of je door geopende de keukendeur staat te luisteren. beeld is erg kokerig geworden.
heb op je advies laatst de eerste van Roxy Music , For your Pleasure, tweede hands gekocht.
en dat verschil kun je echt horen.
wat ze voor mij wel mogen remasteren zijn de slecht klinkende albums van de Moody Blues.
MvG Andre
Soms voegt een remaster wat toe… vaak niet ;-).
Dag Jaap,
Het frappante verschil in master tussen de Qobuz streaming versie en de CD of vinyl versie van Joe Jackson’s album “Body and soul” vooral de track “you can’t get what you want” is bij AA reeds verschillende keren aan bod gekomen.( cfr ook Yung en Martijn)
De master van CD en Vinyl versie is prachtig, de master van de Streaming versie is abominabel slecht.
Dergelijke verschillen moeten toevallig aan het licht komen.
Vriendelijke groeten,
Bart
Eens!