Al 17 jaar zijn de Noren – Dimmu Borgir – bezig met het componeren van ‘symphonic black metal’. En ze lijken onvermoeibaar, want Abrahadabra is van kant tot kant energiek en geïnspireerd. En zoals we van ze gewend zijn: afwisselend.
Dimmu Borgir heeft heel wat wisselende bandleden gehad. De zanger en gitarist, Shagrath en Silenoz zijn de enigen die nog uit de eerste formatie zijn overgebleven. Gelukkig maar, want het is belangrijk dat er een drijvende kracht in een band is. Nieuw in de band is Snowy Shaw (Therion, Dream Evil). Hij toert ook mee bij de promotietoer. Ter ondersteuning van de band, heeft Dimmu Borgir een orkest gevraagd – het Kringkastingsorkestret (Het Noorse Radio Orchestra) en zingt er zelfs een koor mee. Het resultaat is een zeer bombastisch, episch en bijzonder muzikaal geheel. Wie wellicht het spel ‘God of War’ kent, zal direct flashbacks krijgen bij het nummer Gateways.
Natuurlijk is en blijft Dimmu Borgir zeer donkere, harde metal. Wie niet van dit genre houdt, zal binnen één minuut de kamer uitrennen. Maar dat geldt net zo goed voor Jazz of House. Feit is: het Abrahadabra zit technische zeer goed in elkaar en de muziekstukken zijn steengoed uitgevoerd. De Noren weten goed waar ze mee bezig zijn en blijven albums leveren die kwaliteit ademen. Wij zijn in 1997 met Dimmu Borgir in aanraking gekomen en blijven keer op keer verbaasd over het consistente niveau van de band en de vernieuwing waar Dimmu Borgir mee komt. Dit album is wederom geen uitzondering. Black Metal van niveau!
