De heren van Linkin Park hebben met hun vorige album ? A Thousand Suns – bij de fans voor een behoorlijke schok gezorgd. Met Minutes to Midnight werd de sound van Linkin Park al iets softer maar bij A Thousand Suns was de stijl zo anders en zowaar nóg softer, dat een aantal fans zijn afgehaakt. Brengt Living Things deze fans weer terug?Â
Het is op zich begrijpelijk dat een schare fans is afgehaakt, hoewel ik persoonlijk zeker nog wel genoten heb van A Thousand Suns. Hetzij op een andere manier dan bij albums als The Hybrid Theory en Meteora. Met Living Things grijpt Linkin Park weer een beetje terug naar de stijl van vroeger, oftewel: Linkin Park is weer boos!
Bij het opzetten van de eerste track ? Lost in the Echo ? beukt gelijk een dubstep-beat door de speakers, de persoonlijke raps van MC Shinoda en het boze geschreeuw van medezanger Chester Bennington. De toon is gezet, maar wees niet bevreesd; Living Things is niet opeens een dub-step album geworden zoals bijvoorbeeld Korn heeft gedaan met zijn album The Path of Totality. Dubstep hoor je tegenwoordig steeds vaker en lijkt wel ?in? te zijn. Echter heeft Linkin Park niet één stijl gepakt, maar al zijn stijlen van de vorige albums en daar weer een nieuw smaakje aan toegevoegd. Het resultaat is Living Things.
Mensen die vooral het eerste werk van Linkin Park waarderen, zullen Living Things wellicht nog steeds te soft vinden. De heren zijn weliswaar weer boos, maar niet zo schreeuwend woedend als in The Hybrid Theory en Meteora. De teksten zijn persoonlijk en gevoelig en worden goed ten gehore gebracht met Linkin Park?s krachtige ritmische muziek. Opvallend is wel dat de zagende gitaren steeds meer naar de achtergrond verdwijnen en dat er meer gebruik wordt gemaakt van electronische tunes en effecten.
Living Things biedt veel gevarieerde tracks waarin Linkin Park zijn vele stijlen goed tot hun recht laten komen. Wel mis ik die ene track die dagen in je hoofd kan blijven hangen. Dat is jammer, maar waar ik wel blij mee ben is dat er niet meer zoveel geklets en gespeech in voorkomt als in A Thousand Suns. Linkin Park rapt, zingt en schreeuwt zijn persoonlijke sores weer van zich af, precies zoals ik Linkin Park ken, en dat is lekker!
Ik ben nu net naar dit album aan het luisteren en vind het inderdaad wel redelijk weer de oude stijl. Ik moet wel even wennen aan de behoorlijke lappen verstaanbare teksten ;-). Maar op zich helemaal niet beroerd en eigenlijk ook wel goed dat ze een beetje met de tijd meegaan. Goeie mix tussen lekker boos en gewoon lekkere rammuziek. Goeie review Gerard!