Als we het over vreemde muziek hebben, is het doorgaans muziek met een experimenteel karakter. The Magnetic Fields vallen ook wel onder deze categorie. Toch is er behoefte aan, want Love at the bottom of the Sea is alweer het elfde album van deze band uit Boston.
Ze bestaan al een jaartje of 23. Met recht een volwassen band dus. Of je dat ook kunt horen, is de vraag. Wij vinden het nieuwe album een beetje kinderachtig. De nummers zijn stuk voor stuk minder dan drie minuten. De teksten zijn wel scherp, maar soms wat te gemakkelijk. Te voor de hand liggend. Het is lastig de vinger erop te leggen.
Waren de drie albums voor Love at the bottom of the Sea uitsluitend ‘no-synth’ (analoge technieken), dit album heeft wel weer synthesizer-effecten. Al zijn ze allemaal nieuw, volgens de band. Ach: wij kunnen er niet echt wakker van liggen. Het gaat erom dat het goed klinkt, toch?
U zult het wel tussen de regels door gelezen hebben. Wij zijn niet echt wild van dit album. Het geluid is ons wat te gemakkelijk, de teksten wat te kinderachtig en de boodschap die ze uit willen dragen trekt ons niet. We hadden eerlijk gezegd iets meer verwacht van dit album. De band is volwassen en ervaren genoeg om er wat meer van te maken…