Alexandre Desplat is geen onbekende in de wereld van soundtrack. Hij heeft heel wat prachtige films voorzien van muziek. Denk aan The King’s Speech, Harry Potter, The Curious Case of Benjamin Button en dus Extremely Loud and Incredibly Close. Wij hebben de soundtrack eens goed beluisterd.
We zijn eigenlijk niet dol op losse soundtracks, omdat het vaak ondersteunend is voor het beeld. Oftewel: je moet de film zien om te kunnen genieten van de muziek. Er zijn uitzonderingen. Denk aan de filmmuziek van Tron (de nieuwe, door Daft Punk) of Once Upon a Time in the West. Waanzinnig mooie muziek door Ennio Morricone (een must have!). Maar veel andere cd’s zijn leuk voor één keer, maar daarna verdwijnen ze in de kast.
De filmmuziek van Extremely Loud and Incredibly Close is zonder twijfel bijzonder sfeervol. En bijzonder goed ondersteunend voor de film. Die overigens prachtig is. Erg goed acteerwerk. Met name de hoofdpersoon: Oskar, die gespeeld is door Thomas Horn. Hij speelt een autistisch jongetje dat op zoek is naar een slot voor een sleutel van zijn overleden vader (gestorven op (9:11). Deze sleutel vindt hij per toeval. De enige aanwijzing die hij heeft is een naam: Black. Hij gaat dus maar alle ‘Blacks’ af in New York. Wat natuurlijk praktisch onmogelijk is. We verklappen verder niets. Wie van dramafilms houdt, moet deze film zeker zien. Maar we dwalen af.
Alexandre zet een spel van met name piano neer. Maar vaak ook ondersteund door viool, contrbas en blaasinstrumenten. Het wonderlijk is: het is niet alleen mooi bij de film, maar ook zeker als achtergrondmuziek, of soms om naar te luisteren. Echt muziek om voor te gaan zitten, vind ik het niet. Maar dat is zelden bij soundtracks. Het is muziek om lekker bij te eten. Met een kaarsje, glaasje rode wijn en achteraf een lekker stukje Franse kaas. Kortom: muziek om een mooie avond mee te vullen!
