Review Joe Satriani ? Shockwave Supernova (2015)

Twee jaar na het uitkomen van het album Unstoppable Momentum is het eindelijk zo ver, de release van het vijftiende studioalbum van de sympathieke gitaarvirtuoos en groot fan van science fiction; Joe Satriani.

Shockwave Supernova, eveneens het ?on stage? alter ego van Satriani, is als conceptalbum geboren in de Skywalker Sound studio?s in Lucas Valley, Californië. Een studio met een torenhoge reputatie waar al talloze producties werden voltooid met een flinke dosis ?Skywalker magie?. Gedurende de opnamesessies wordt ?Satch? vergezeld door hetzelfde trio topmuzikanten waarmee hij de afgelopen jaren op tour is geweest. Joe Satriani heeft blijkbaar niets aan toeval over willen laten en dit album belooft op voorhand al een aangename luisterervaring te worden.

Op en top Satriani

Al bij de eerste tonen van Shockwave Supernova wordt ik overspoeld met heerlijke warme klanken zoals alleen Satriani deze in zijn composities weet vast te leggen. Dromerige melodieën met het kenmerkelijke sound van het duo Satriani en zijn Ibanez metgezel. Zo op het eerste gehoor brengt dit album me terug bij de composities uit de periode tot 2002. De albums welke ik persoonlijk prefereer boven de latere creaties.

Nu dien ik naar eerlijkheid te vermelden dat ik bij vele, voornamelijk latere studioalbums, regelmatig werd opgeschrikt door de innovatieve en soms ronduit experimenteel klinkende creaties. Met of zonder zang. Dit werd zelfs mij, als Satriani-fan van het eerste uur, soms wat teveel.

Dit nieuwe album, alle vijftien tracks achtereen, heb ik al diverse malen beluisterd en ik kan u verzekeren, geen zang, geen wereldschokkende artistieke uitschieters, maar uitsluitend Satriani in absolute topvorm. Honderd procent instrumentaal en in dezelfde vertrouwde Satriani-stijl waar je heerlijk de ogen bij kan sluiten en de klanken als een waterval je binnenoor in laten lopen.

Vernieuwingen

Maar, als alles zo vertrouwd klinkt, zijn er dan nog wel artistieke innovaties te melden? Ja, misschien wel, maar anders dan mijn verwachtingspatroon na drie decennia Satriani. Volgens Satriani is op dit album, meer dan op voorgaande albums, vruchtbaar gebruik gemaakt van de vele gezamenlijke creatieve ideeën.

Naar mijn indruk is de creativiteit in de details gaan zitten.

Waar sommige albums soms vrij minimalistisch klonken, heeft dit album veel meer body en gewicht. Her en der bespeur ik vernieuwende elementen, maar deze lijken welhaast met magie in de composities verwerkt. Het drumwerk klinkt me geraffineerder in de oren dan dat ik op sommige eerdere albums heb mogen ervaren. Daarnaast maken de invloeden van funk en soul de baslijnen zoveel meer muzikaal. Al deze, zo op het eerste gehoor kleine details maken groot verschil en tillen de hele productie welhaast buiten de stratosfeer.

Geluidskwaliteit

Klankmatig heb ik wel een paar hele kleine kanttekeningen.

Op het gebied van detaillering en transparantie heeft Satriani wel eens betere werken voortgebracht. Hier schiet dit nieuwe album in mijn beleving net iets tekort. Het is beslist niet dramatisch, want klankmatig is het gewoon dik in orde.

Ik mis echter dat hele kleine beetje meer. Dat hele kleine sprankeltje dat de magie tot leven brengt in mijn luisterruimte. En dat is ook het enige dat ik aan kritiek durf te leveren op deze uitstekende prestatie.