Review OPPO PM-3 hoofdtelefoon

Van de importeur van Oppo, JVB Digital, kregen we het ?instapmodel? hoofdtelefoon ter review aangeboden: de PM-3. Voor wie weet dat de hoger gepositioneerde modellen, de PM-1 en PM-2 voor 1.399 resp. ? 899 over de toonbank gaat, is een adviesprijs van ? 529 voor de PM-3 inderdaad een voordelige keus. De PM-3 is een hoofdtelefoon met dezelfde magnetostatische techniek als zijn duurdere broers, maar dan een gesloten model. We zijn benieuwd!

De OPPO PM-3 heeft ronde magnaplanar-units van 55 mm, die een frequentiebereik van 10 Hz – 50.000 Hz hebben. Tenminste: dat zegt de doos. Deze extreme grenswaarden kennen we van magnetostaten en zijn gelijk aan de eerder geteste PM-1, die overigens veel grotere, ovale units heeft: 85 x 69 mm.

De PM-3 weegt 320 gram en wordt geleverd met drie kabels; een van 3 meter voor thuis, en twee voor portable gebruik, met en zonder microfoon. Kortom: voor ieder wat wils. We krijgen er nog allemaal doosjes bij met verloopkabels voor andere soorten draagbare toestellen, zodat u vermoedelijk elk denkbaar exemplaar kunt verbinden met de PM-3. De boodschap van Oppo is duidelijk; met deze headset kunt u naar buiten!

Zoals we inmiddels van Oppo gewend zijn, is het ?unboxen? van de PM-3 een klein feestje. Mooi afgewerkte verpakking, een doosje in een doosje in een doosje, een denim draagtas om hem op te bergen.

Chic en stevig

De PM-3 voelt chic en stevig aan. De oorschelpen en hoofdband zijn afgewerkt met een prettig aanvoelend soort kunstleer. Met een gewicht van 320 gram is het vermoedelijk de lichtste magnaplanar hoofdtelefoon op de markt. (Dat het toestel toch wel enig gewicht heeft, merkt u als u gaat liggen met de PM-3 op uw hoofd. Maakt u een snelle beweging achterwaarts, dan schuift de PM-3 van uw (althans, mijn) hoofd.) De afwerking doet ons een beetje denken aan die van de P-7 van Bowers & Wilkins; dezelfde ovale geborsteld aluminium achterkant in combinatie met een lichtmetalen frame.

De pasvorm is prima, zeker voor gesloten types waar u al snel last krijgt van warme oren of een opgesloten, benauwend gevoel. We hebben de PM-3 gedragen tijdens het werken aan onder meer dit artikel. We hebben echt nergens last van gehad: ongemerkt gaan er uren voorbij. Zonder zweet. Zonder vermoeidheid.

De oorschelpen zijn niet inklapbaar, maar kunnen zo worden gedraaid dat ze plat kunnen worden opgeborgen in de denim case of in uw tas.

Meerdere bronnen

We sluiten de PM-3 aan op verschillende bronnen; een iPhone 5, via een lightningkabel aangesloten op een portable hoofdtelefoonversterker/DAC. We hebben daarbij de luxe dat we kunnen kiezen uit de Oppo HA-2 en de Celsus Companion. Voor hi-res muziekbestanden gebruiken we een Macbook Pro met Audirvana Plus.

Het voordeel van een gesloten hoofdtelefoon is dat niemand last heeft van je muziek. Dat in tegenstelling tot een open model, zoals de STAX. En OPPO combineert dat met een magnetostatische unit die razendsnel is. Het zou dus een soort STAX kunnen zijn met een gesloten kast.

De PM-3 klinkt echt zoals een magnetostaat hoort te klinken; snel, precies, ruimtelijk. Het gesloten systeem zorgt voor een voller laag zonder dat het gaat overheersen. Dat dit enigszins ten koste gaat van de focussering, is logisch. De gesloten achterkant werkt dit in de hand; desondanks is de plaatsing van het geluidsbeeld dik in orde. De hoge tonen klinken mooi neutraal, zonder scherp randje. Dat zorgt ervoor dat u langdurig van muziek uit de PM-3 kunt genieten en er geen luistermoeheid ontstaat. We hebben de PM-3?s kunnen vergelijken met een paar mooie andere hoofdtelefoons: de ?lookalike? Bowers & Wilkins P-7, de Stax SR-404 en SR-30 en de Ultrasone HFI700.

Testnummers

In The Stone van Earth, Wind & Fire. Dit in de jaren 70 opgenomen album is erg goed opgenomen, en de details zijn vooral hoorbaar in de weergave van de percussie.

Vivaldi Recomposed van Max Richter. Deze componist maakte van de Vier Jaargetijden een nieuwe compositie en voerde deze met een klassiek kamerorkest uit waarbij Richter zelf meespeelde op een Moog synthesizer. Bij klassiek is het middenregister goed vertegenwoordigd en kunt u het oplossend vermogen van uw systeem beoordelen. Hoe losser/ruimtelijker het klinkt, hoe beter.

Sledgehammer van The Brand New Heavies. Release uit 2014, cover van Peter Gabriels origineel. Pompende bas-drum en weinig compressie in de eindmix, waardoor u het goed kunt horen wanneer de bas overheerst. Met een goede hoofdtelefoon heeft u hier geen last van.

Toch weer beter!

Vergeleken met de electrostaten van Stax viel het gepronconceerde midden op. De middentonen komen bij de PM-3 veel meer naar de voorgrond dan bij de Stax. En vergeleken met de P-7 wint de Oppo het op bijna alle fronten; dynamiek, focussering, neutraliteit en draagcomfort zijn bij de PM-3 gewoon beter voor elkaar dan bij het topmodel van Bowers, die voor hetzelfde bedrag in de etalage staat. Dat is ook wel logisch: de techniek is heel anders. Dus het komt ook op een stuk smaak aan.

De Ultrasone is een Duits product, een conventionele gesloten hoofdtelefoon die verrassend ruimtelijk klinkt. De karakteristiek van de PM-3 komt eigenlijk nog het meest overeen met de Ultrasone, al vinden we de bas bij de PM-3 beheerster klinken. We hebben de PM-3 compleet doorgemeten en daaruit blijkt dat het een opvallend neutraal model is. Ook met erg weinig vervorming. Dat is knap. Ook zeker gezien de prijs van deze PM-3 die gewoon scherp is in vergelijking met de rest van de magnetostaten.

Natuurlijk klinkt de Oppo mooier op een DAC/hoofdtelefoonversterker maar ook gekoppeld aan uw mobiele telefoon zult u veel plezier hebben van de makkelijk aan te sturen PM-3. Met de korte kabel en microfoon is deze prima bruikbaar onderweg, en uw medepassagiers zullen geen last hebben van ?geluidslekkage? zoals bij open systemen.

Bekijk alle foto’s op de volgende pagina