De verrassing van 2002… dat mogen we Norah Jones wel noemen. Sinds ‘Come Away with Me is er helaas niet zoveel meer veranderd bij de Amerikaanse ballade-zangeres. Meestal hebben we het bij haar na een nummer of drie wel gehoord. Zal het bij …featuring hetzelfde zijn?
Norah Jones heeft een zeer herkenbare stijl. En die druipt natuurlijk ook af van dit album. De stijl, het pianospel, de softe jazzy drums, het tokkelende gitaartje… het is helemaal Norah Jones. Wie van haar stijl houdt, vindt dit album zonder enige twijfel fantastisch. En dat heeft ook te maken met het feit dat er niet heel veel verrassingen in zitten. Tenzij de country-stijl en sommige samenwerkingen als een verrassing beschouwd mogen worden.
Is het dan allemaal een herhalingsoefening? Nee, dat nu ook weer niet. Het samenspel met Outkast – Baby take of your Cool -is erg leuk gedaan. Het swingt en is anders dan we van Jones gewend zijn. En datzelfde geldt voor het samenspel met Belle en Sebastian. Heel anders dan de samenwerking met Outkast natuurlijk, maar toch verrassend en goed uitgevoerd.
Wat we jammer vinden bij de samenwerking met de ‘grote’ artiesten, is dat Jones wat ondergesneeuwd wordt. En dat terwijl er niets mis is met haar stem. De stem is karakteristiek en – voor wie er van houdt – simpelweg goed. Maar als we kijken naar het nummer met de Foo Fighters, dan heeft Jones gewoon de rol van backing-vocalist. Dat is toch bijna beschamend… maar goed; dit is onze mening natuurlijk.
Het gros van het album vinden we wat kabbelen… Het zijn prima ballades met goede zang, maar inspirerend en vernieuwend of verrassend is het gewoonweg niet. Het album is sec genomen heel veilig in de markt gezet. Het zal geen enkele fan tegen de borst stoten, maar aan de andere kant zal het ook zeker geen nieuwe fans werven.
