Wederom een groot voordeel van de volledige muziekcollectie centraal opgeslagen op een NAS; ook in het verleden ‘grijsgedraaide’ albums komen gemakkelijker voorbij. Het album 90125 mag ik met recht een persoonlijke klassieker noemen. Ik ken het van van MC, CD en sinds kort dus ook in FLAC-formaat. En ik ben vooral benieuwd hoe het album zich staande zal houden ten opzichte van het hedendaagse geproduceerde en afgemixte muzikale geweld.
90125 komt uit in november 1983, het jaar dat ook de eerste CD-spelers over de toonbank gaan. In de periode die er aan voorafging kent de band ledenwisselingen, gaan ze zelfs volledig uit elkaar en besluit het overgebleven duo (bassist Chris Squire en drummer Alan White) met oude en nieuwe aanwas (ex-Yes-toetsenist Tony Kaye en de Zuid-Afrikaanse gitarist Trevor Rabin) verder te gaan onder de naam Cinema.
Oud Yes-zanger Jon Anderson krijgt vervolgens interesse in het – voornamelijk door Trevor Rabin geschreven – materiaal. Hij besluit zijn stem aan de demo’s toe te voegen. Met producer Trevor Horn aan de knoppen wordt 90125 – refererend aan het door Atco Records toegekende catalogusnummer – als Yes-album op de markt gebracht.
Het meest bekende en tot de verbeelding sprekende nummer is de openingstrack Owner Of A Lonely Heart. Het start met op de achtergrond staande blikkerige drums en een ronkende elektrische gitaar, waardoor je automatisch geneigd bent om te denken dat er iets mis is met de opname. Vervolgens komen de overige instrumenten hard en strak in en het nummer heeft je aandacht. Trevor Horn past dit truukje trouwens vaker toe bij latere producties, o.a. bij This Is Your Land van de Simple Minds.
Hold On heeft veel weg van een meezinger ondersteunt door een geweldige gitaarsolo. Deze stijl van muziek maken wordt voorgezet bij It Can Happen waarbij er na iets meer dan 3 minuten onder de gitaarsolo een fragment hoorbaar is uit The Importance Of Being Earnest by Oscar Wilde. Nazoekwerk bracht na al die jaren eindelijk uitkomst over wat er nu precies gezegd wordt: “…Come, old boy, you had much better have the thing out at once….” gevolgd door “…that is exactly what dentists always do. Now, go on! Tell me the whole thing”. Changes duurt ruim 6 minuten en is absoluut mijn favoriet. Het kent een lang en vrij complex intro, gevolgd door hetzelfde ronkende gitaargeluid uit Owner Of A Lonely Heart. De solo is beheerst en melodieus.
Het instrumentale Cinema doet aan als een intermezzo en lijkt het album in tweeën te splijten. Bij Leave It en Our Song krijgen namelijk de vocalen van Anderson de overhand. En dat wordt op den duur vermoeiend. Gelukkig klinkt City Of Love weer groots en meeslepend. Hearts komt in eerste instantie ballad-achtig over, maar kent veel lagen en is uiteindelijk een waardige afsluiter.
Dynamiek
Bij 90125 moet de volumeknop wat verder naar rechts om de luisterruimte goed te vullen. Maar het album is verder uitstekend vastgelegd. Vroeger was niet alles beter, maar wat mij betreft gaan de schuifjes op het mengpaneel van nu weer iets terug in de richting van de jaren ’80.
Hiernaast in een beeld gevangen 2 minuten uit Changes (1983) van Yes ten opzichte van Heartbreak Warfare (2009) van John Mayer.
Het album telt slechts 9 nummers en de totale speelduur is bijna 3 kwartier. En dat is precies lang genoeg om de hoge stem van Jon Anderson niet zat te worden. 90125 is onder de echte fans nooit erkend als een echt Yes-album. Voor dat moment te populair, teveel een jaren ’80-sound en niet complex genoeg. Maar wat mij betreft na meer dan 25 jaar nog steeds een aanrader. Uniek luistermateriaal en voor nog geen 8 euro hier verkrijgbaar.
