Review Sonnet Morpheus dac – pre-amp

De Sound

Hoe moet je een product beschrijven dat eigenlijk geen kleur kent? Want wie de Sonnet Morpheus aansluit zal merken dat deze zo vanzelfsprekend speelt dat het direct het gevoel geeft dat het gewoon zo hoort. Er is geen merkbare kleuring, vergroting of verkleining van het stereobeeld of andersoortige hoorbare invloed. Geen scheutje room, extra peper, zout of wellicht een ‘zure bom’.

Groter

Nu zijn de Pavane en nog meer de Adagio al bijzonder fraaie, prettige producten met weinig eigen klankkleur. De enige signatuur die we kunnen benoemen is wellicht het R2R (Resistor to Resistor / ladderdac) ‘NOS’ gevoel. Wij vinden het bijzonder prettig. NOS – Non Over Samping – geeft een natuurlijkheid in het middengebied die we erg zijn gaan waarderen. Stemmen klinken gewoon heel puur. Oversampling dacs klinken vaak net even anders in dat spectrum. Maar terug naar het onderwerp.

De Adagio en Pavane zijn dus al goede producten met – vinden wij – een fijne sound. Echter merkten we dat het op gebied van stereobeeld anno 2020 beter kan. Er zijn dacs in een lagere prijsklasse die gewoonweg beter presteren op gebied van stereo-imaging. Is het een reden om direct de boel in te ruilen? Nee. Zeker niet. Lees dus even verder.

Gelukkig zit Ruijtenberg niet stil. En we hebben kunnen horen dat de Morpheus weer helemaal bij is op gebied van imaging. Direct na de eerste noten van Anette Askvik horen we dat het beeld kamervullend is en lekker om ons heen kruipt. De stem staat heel krachtig recht voor ons. Prachtig in proportie. Elke puf en zucht is te volgen. Heel indrukwekkend.

Nu willen we hier wel wat details plaatsen. We hebben namelijk voor de test een mooier netsnoer aan de Adagio gekoppeld. En dat was zéér goed hoorbaar. Met name in – jawel – de imaging. Het loont dus écht daar aandacht aan te besteden. Want met een NRG-1000 van Audioquest komt het beeld veel mooier los van de speakers. Toen we echter de Morpheus van een NRG1000 gingen voorzien… sja…. dan gaat die ook nog een forse stap verder. Kortom: de Sonnet Morpheus is op gebied van stereo-imaging een klap beter dan de Adagio en Pavane. Puik werk.

Balans

Wat we merken bij de rest van de test-tracks – Vultures, John Mayer, diverse tracks van Massive Attack, Muse en Steven Wilson,Amy Winehouse (MQA)… etc – is dat er een uitstekende balans is in resolutie, diepte, klankkleur en snelheid. De Morpheus is ongekend snel en laat écht meer horen dan de Adagio, maar het stoort niet. Dat is mede doordat de converter gewoon niet voor spektakel gaat. Het spettert niet, overrompelt niet en probeert ook niet zaken mooier te maken dan dat ze zijn. Het speelt gewoon muziek. What goes in, comes out.

Nu klinkt dat heel logisch. Maar wij hebben gemerkt dat dit helemaal niet gewoon is. Elke dac in onze dac-test heeft een eigen signatuur. De een meer dan de ander. We merken duidelijk dat de ene producent meer voor neutraliteit gaat dan de ander. En elke fabrikant heeft zo zijn visie op hoe ze deze neutrale weergave kunnen bereiken. Wij denken dat Cees Ruijtenberg een interessante methode toepast bij zijn eigen NOS dac-modules.

MQA

Tenslotte even een korte notitie omtrent MQA. De Morpheus is een NOS-dac. Er valt dus niets te corrigeren aangezien er geen filter in de dac zit. Wij hebben van Amy Winehouse de MQA track gespeeld en dat klinkt uitstekend. Ook andere MQA opnames klinken prima. Denk aan de nieuwe James Bont soundtrack. We kunnen niet echt oordelen, aangezien de masters nog weleens verschillen. Maar de module werkt.