Het uit Brooklyn afkomstige Woods maakt al sinds 2005 albums vol luchtige en melodieuze pop met invloeden uit de folk en hier en daar ook psychedelische elementen. Onlangs verscheen ‘Love is Love’, een ruim half uur durend album met daarop zes vrolijk klinkende nummer waarop volop blazers als hoorn, trompet en saxofoon te horen zijn.
De blazers geven de nummers van Woods een heerlijk zomerse vibe mee. Met name ‘Bleeding Blue’, waarop een Mexicaans klinkend trompetje het nummer heerlijk catchy op sleeptouw neemt.
In de coupletten dartelt een orgeltje luchtig om de vocalen van zanger/gitarist Jeremy Earl heen. Het typeert de speelsheid van hoe deze Amerikanen met hun songmateriaal omgaan. Woods durft te experimenteren met arrangementen, maar verliest nooit het nummer uit het oog. Ze slaan niet door in hun experimenten.
Wat dat betreft doet Woods regelmatig denken aan de collega’s van Edward Sharpe and The Magnetic Zeros (bekend van de mega-hit Home, van de Ikea reclame). Beide bands maken in essentie toegankelijke muziek, maar als luisteraar heb je soms een paar speelbeurten nodig om door al het eclectische arrangementsgeweld de essentie van het nummer te horen.
Broeierig middenstuk
Het broeierige en tien minuten durende ‘Spring is in the air’ is een loom, instrumentaal nummer dat begint met een orgelloop. Daarna zetten de blazers traag in en komen onder andere een rhodes piano, een fluit en wah wah gitaar het nummer verder inkleuren. Drummer Aaron Neveu ondersteunt het geheel laidback met kwastjes op zijn bekkens en nog wat fijne percussie.
Hier komen de psychedelische invloeden van Woods toch wel het meest tot uiting. Zonder naar een climax toe te werken zorgt de spannende en afwisselende instrumentatie ervoor dat de aandacht van de luisteraar de volle 10 minuten vastgehouden wordt. Die waant zich inmiddels in een macabere scene van een Western.
Na drie pakkende en voornamelijk uptempo albumopeners breekt dit middenstuk de plaat subtiel open. Het een perfecte introductie voor het daaropvolgende ‘Hit The Drum’. Daarin is – in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden – geen drumstel te horen. Woods werkt daar wederom met veel suspense.
Afsluiter ‘Love is Love’ is een anders gearrangeerde variant op het gelijknamige openingsnummer. Juist door deze herhaling klinkt het refrein nog meer als een positief mantra. Alhoewel het ergens ook wel als een zwaktebod overkomt door hetzelfde liedje twee keer op een album te zetten. Zeker als er toch al niet zo veel nummers op staan.
Gefrustreerd
Zo zorgeloos en luchtig als de nummers klinken, zo serieus is de aanleiding tot het schrijven van ‘Love is Love’. Gefrustreerd over de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van vorig jaar, dook het viertal in november meteen de studio in om zes nieuwe nummers op te nemen. Ondanks dat in 2016 net ‘City Sun Eater in the River of Light’ was uitgekomen.
Over die periode zegt tekstschrijver Earl: “We zaten vol angst en we waren onzeker over hoe te reageren en we reageerden – collectief – niet. We rouwden om een land en een ideaal waarvan we dachten dat het nooit verloren zou gaan. We rouwden om het verlies van zekerheid.”
De bandleden praatten veel over hoe nu verder en hoe muzikaal te reageren op het gegeven dat Trump de komende jaren in het Witte Huis zit. Woods wilde geen boze plaat maken, maar een protestalbum dat het gevoel weergeeft niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar schouder aan schouder het leven positief te willen aangaan.
Zo simpel als ‘Love is Love’ als albumtitel klinkt, zo zeer is het een statement en een houding om te dealen met de nieuwe wereld waarin we leven. “If we won’t love, hate can stay”. Het lijkt een open deur, maar toch valt er geen speld tussen te krijgen.
Kevin Morby
Als u deze serieuze thematiek te luchtig verpakt vindt, luister dan vooral eens naar solo-werk van Woods-bassist Kevin Morby. Hij maakt in zijn eentje bijna de tegenovergestelde muziek van de band waarin hij de bas speelt.
Morby is op zijn vorig jaar verschenen (derde) album ‘Singing Saw’ hoorbaar beïnvloed door het werk van Leonard Cohen en Bob Dylan in de jaren ’60 en ’70. Alhoewel de losse, soms psychedelische benadering van Morby’s nummers in de verte wel overeenkomsten vertoont met die van zijn bandmaatjes. Echter, zo vrolijk en optimistich als Woods klinkt, zo herfstig en donker klinkt Kevin Morby solo.
Eén ding moge duidelijk zijn: met zo veel muzikaal talent in de gelederen wacht Woods muzikaal een gouden toekomst. Met of zonder Trump. Het is knap dat elk album beter is dan het vorige en dat de nummers constant en van hoog niveau zijn. En dat al 13 jaar lang. Een puike prestatie.
Mocht u onbekend zijn met het oeuvre van Woods dan is ‘Love is Love’ een prima introductie, om vervolgens aan ‘City Sun Eater in the River of Light’ uit 2016 te kunnen beginnnen.
Bedankt Geoffrey! Ook ik was diverse malen eerder al aan Woods werk begonnen, maar deze beklijft beter en met terugwerkende kracht valt het oudere werk opeens ook beter.
Kevin Morby komt binnenkort met een nieuw album, ben benieuwd!
Singing saw van Kevin Morby heb ik al een tijdje. Prachtige plaat. Woods al een paar keer bijna aangekocht. Moet er nu toch maar eens van komen. Bedankt voor de mooie review.