Het Britse Kula Shaker is de band van pauzes. Eerst maar liefst zeven jaar tussen Peasants, Pigs and Astonauts en Strangefolk en nu weer drie jaar tussen Strangefolk en Pilgrims Progress. Nu is de psychedelische rockband wel uit elkaar geweest (van 1999 tot 2004), maar gelukkig kruipt het bloed waar het niet gaan kan, want ze zijn weer bij elkaar. Echter, Strangefolk viel tegen… hoe zit het met Strangefolk?
Pilgrims Progress is rustig. De wilde, uitbundige uitspattingen zoals we die kennen van K en Peasants, Pigs and Astronauts vinden we niet terug op dit nieuwe album. Hoewel we het een beetje missen, kunnen we niet zeggen dat Pilgrims Progress daardoor een slecht album is. Maar om nu te zeggen dat Kula Shaker gegroeid is, balans heeft gevonden en daardoor rustigere, diepgaande nummers schrijft, gaat ook te ver. Wellicht heeft de band zijn wilde, muzikale haren verloren en ziet het meer in de Zen-achtige sferen.
Bij Peasants Pigs and Astronauts en meer nog bij K, knalde de originaliteit er vanaf. Bij deze nieuwe cd is dat helaas niet het geval. Het voelt als een – weliswaar tragere – herhalingsoefening. De hele plaat is gedegen, ingetogen, ingehouden. Het zijn technisch gezien goede nummers en heel af en toe horen we een thema terugkeren, maar het is niet genoeg. We horen dat Kula Shaker het beter kan. We wéten dat Kula Shaker het beter kan. En dat is eigenlijk wel de kern van deze recensie. Hoewel Pilgrims Progress technisch prima in elkaar steekt, missen we passie, bevlogenheid en originaliteit. Toch hopen we dat Kula Shaker doorgaat met musiceren en de ‘vlam’ weer vindt, want wat hebben we genoten van het oudere werk!