Wie David Gilmour niet kent, mag zich eigenlijk wel schamen. De hoofdman van Pink Floyd heeft heel wat cd’s op zijn naam. The Orb is een iets ander verhaal. Wellicht dat sommige lezers KLF nog kennen met het hitje ‘Last train to Trans Central’. De samenwerking tussen de elektronicaband en David Gilmour is op zijn zachtst gezegd interessant. Wat moet deze mix brengen?
Softe beats, jankende, ijzige gitaren en heel weinig zang. Dat is de dubbelaar Metallic Spheres in een notendop. De eerste keer luisteren wisten we eigenlijk niet zo goed wat we ervan moesten vinden. Het kabbelt allemaal een beetje voort. De dubbel-cd – wij hebben de versie met de speciale 3D-opnames – heeft geen duidelijke climaxen of thema’s, zo lijkt. Echter na een tweede keer luisteren beginnen we de samenwerking tussen David Gilmour en The Orb te begrijpen. Het een kan niet zonder het ander. Er is geen echte hoofdrolspeler, maar een soort synergie.
Wat we wel een beetje missen zijn de gitaarsolo’s van Gimour. Hij druk wel de Pink-Floyd stempel op de plaat, maar durft nooit echt op de voorgrond te treden met zijn gitaarspel. Jammer, want de jankende solo’s zijn echt een lust voor het oor. Kijk maar naar ‘A momentary Lapse of Reason’ … een waanzinnige plaat van Floyd.
Wat betreft The Orb: tjsa… wat kunnen we zeggen. Het is The Orb: vaag, diep, subtiel, psychedelisch. Wie de Britse band kent, weet wat hij kan verwachten. En die verwachting wordt ingelost.
Metallic Spheres is een aparte plaat. Wij vinden het een gewaagd concept en hebben daar respect voor. Echter, we vragen ons af hoe groot de doelgroep is die The Orb en Gilmour hiermee gaan bereiken. Raakt de plaat kant noch wal? Nee, dat niet. Is het een parel die als klassieker de geschiedenis ingaat? Nee, dat ook niet
Luister hier naar een fragmentje: