Zo, het heeft een tijdje geduurd sinds In Rainbows, maar daar is hij dan: het nieuwe album van Radiohead. Acht tracks, iets meer dan 37 minuten… Hmmm. Aan de korte kant. Maar is het 37,5 minuut genieten?
Bij Radiohead is het onmogelijk na één keer luisteren een recensie te schrijven. De cd moet doorgaans op je inwerken en op je groeien. Ik kan me nog goed herinneren hoe In Rainbows na een keer luisteren voelde: vreemd. Maar na een keer of drie / vier was het inzicht daar: briljant! Bij The King of Limbs is het ook ongeveer zo gegaan. Het album grijpt grotendeels terug op het oudere werk. De opening, Bloom, voelt als een track van Kid-A of Amnesiac. Vreemde ritmes die na een tijdje in elkaar grijpen, de gepijnigde stem van Yorke die melodramatisch de teksten brengt. Ik weet niet of het een sterke opener is, maar het zet zonder twijfel sfeer neer. Het tweede nummer: Morning Mr Magpie brengt iets meer tempo en is wat toegankelijker dan Bloom. Met iets toegangkelijker, bedoel ik ook íets toegankelijker. Gemakkelijk in het gehoor ligt The King of Limbs namelijk niet. Maar dat hoef je ook niet te verwachten van Radiohead. Bij het derde nummer: Little By Little wordt het album ‘little by little’ luchtiger. Het beklemmende van Bloom vervliegt een beetje lijkt wel. Feral brengt de sfeer echter weer terug. Vreemde beats, vreemde effecten… heel Radiohead om dat er even tussendoor te gooien! Dan het wellicht iets bekendere nummer, vanwege de clip: Lotus Flower. Geweldig nummer! Sfeervol, diep… helemaal het niveau van In Rainbows, wat in mijn optiek een hoogtepunt is van Radiohead. Codex en Seperator maken het album ijzersterk af met prachtige vocalen en strakke muzikale begeleiding. The King of Limbs is een lastig album vanwege de diverse sferen die Radiohead heeft verwerkt. Het is zonder twijfel muzikaal sterk en de fans zullen het album absoluut waarderen. Of ze nieuwe fans gaan winnen, is de vraag. Daar is het te ‘underground’ voor en te duister.
[yt]NV4xhsYvU2g[/yt]
[yt]6maS7LtwCMQ[/yt]