Op één of andere manier waren we geïntrigeerd door het nummer ‘Video Games’. Een ingetogen, vreemd en sfeervol nummer naar ons idee. Dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat het gehele album deze sfeer ademt. Wij beluisteren het debuutalbum: Born to Die.
Geen originele titel: dat is dan wel weer jammer. Maar Lana Del Rey blijkt geen dertien in een dozijn-artiest. Ze weet toch een sfeer neer te zetten die afsteekt bij de typische top-40 hitnummers. Nummers die naar onze mening totaal geen identiteit hebben. Achtergrondruis die wegvalt bij een interessant gesprek. Lana Del Ray is prima als achtergrondmuziek te draaien, maar creëert wel sfeer.
Is het album van kant tot kant goed? Nee… zeker niet. Er zitten nummer tussen die overduidelijk als hit geschreven zijn. Niet gewaagd, standaard beat, semi-provocerende teksten met standaard onderwerpen en ingestudeerde climaxen. Denk aan Summertime Sadness. Zonde, maar geen game-breaker.
Wat zijn uitschieters. We vinden Million Dollar Man bijzonder sterk. Carmen heeft ook iets duisters en sfeervols. Video Games is ook een heerlijk nummer. Zo zijn er meer, gelukkig. Echter: opvallend is dat het thema bijzonder hangt in de sferen van vechten voor bestaan, underdogs, en een snufje ruig bestaan. Is het een act, of heeft Lana Del Ray echt een ruig en zwaar bestaan geleid?
Wie van pop houdt dat hier en daar naar het duistere neigt, zal Born to Die van Lana Del Rey wel waarderen. Is het echt bijzonder? Nee, dat niet. Maar het is gelukkig geen dertien in een dozijn album, waar we echt inmiddels mee doodgegooid worden.