Het is alweer het vierde album van de Texaanse pianist. Black Radio heeft – net als de vorige albums – bijzonder veel beroemde gastartiesten die samen met de pianist (jazz) ruim een uur ontspannen muziek brengen. Wellicht iets te ontspannen…
Hoewel we niet heel erg thuis zijn in de Jazz, kennen we Robert Glasper en zijn projecten wel (met name via Spotify). Het zijn intrigerende projecten waarbij Glasper fusion niet schuwt. Het is wellicht ook zijn insteek om meerdere genres te mixen. Denk aan Jazz, blues, soul, rock en hip hop. Leuke projecten!
Ook Black Radio heeft dusdanige nummers. Denk aan de cover van ‘Smells Like Teen Spirit’ die Glasper vernuftig heeft omgebouwd. Is het onze stijl? Nee, dat niet, maar origineel is het wel.
Knap aan Black Radio is dat het album niet in clichés vervalt die horen bij covers die naar een andere stijl vertaald zijn. Het is ook niet een album dat van kant tot kant vol staat met softe soulsound of relaxte jazz. Nee, er zit prik in van de hip-hop kant. Swing van de Funk. En natuurlijk ook zwoelheid van de soul. Soms blijft het album wel iets te lang hangen in de ontspannen sferen. Dat is mede te wijten aan de soms wat erg lange in- en outro’s. Jammer… het haalt echt een beetje het tempo uit de cd.
Waar het album opvalt, is het uitermate goede vocale gedeelte. Elke zanger(es) weet te raken met zijn of haar stem. Dit niveau horen we niet zo vaak.
Al met al vinden we dit album wel interessant genoeg om aan te raden aan de fusion-fans. Nummers zijn van bijzonder hoog niveau, met name dus het vocale gedeelte. Enige minpunt op dit experimentele fusionwerk, zijn sommige te lange in- en / of outro’s.