Review Parov Stelar – The Princess

Het is een waanzinnige fusie van stijlen. Een beetje hip-hop, een vleugje klassiek en samples van akoestische instrumenten met allerhande vocalen. Zonder meer één van de meest verfrissende ontdekkingen van de laatste tijd. De artiest? Parov Stelar. Een Pseudoniem voor Marcus Füreder. Wij hebben zijn laatste dubbel-cd beluisterd: The Princess. 

Hier valt zeer lastig een etikket op te plakken. The Princess (part 1 en part 2) is een fusie van stijlen die elkaar zeer soepel afwisselen. We horen klassiek, akoestisch, vocaal, hip-hop, soms wat jazz en wellicht ook wat funk. En dat mixt Stelar zonder moeite ook in één nummer door elkaar. Ja, u moet er van houden. Het is wellicht wat verwarrend voor sommigen, maar boeiend is het zonder twijfel. En wij vinden het zelfs gewoon erg fijn om naar te luisteren. Lekker verfrissend en afwisselend!

Het is goed te horen dat Stelar – of Füreder – in nachtclubs heeft gedraaid. Inmiddels is hij gaan produceren, maar je hoort dat hij nog wat wortels heeft in de dj-wereld, waar hij in de jaren ’90 actief was. Soms is er nog een lekkere beat te horen en wat scratching op de achtergrond. Zeker niet dominant – het zijn meer de vocalen en de akoestische samples die regelmatig terug komen – maar wel opvallend. Het geeft dit album nog een modern vleugje mee. Want opvallend genoeg klinkt het niet heel erg 2012. Het is de toon, de ritmes en het gebruik van pure stemmen die dit een weemoedig gevoel naar de akoestische jaren geeft (met name “Silent Shuffle” met Jerry Di Monza). Iets wat ‘onze’ Carol Emerald ook heeft gedaan. Nu is “The Princess” absoluut een andersoortig album, maar het effect is gelijk.

Wat Parov Stelar ook heeft gedaan met The Princess, is een soort filmische sfeer creëren. Het openingsnummer heeft dat heel sterk – Milla’s Dream – maar ook ‘The Princess’. Lange uithalen van strijkers, vocalen die wat ver weg klinken en het piano’tje dat rifjes blijft spelen. Het klinkt dramatisch, groots en meeslepend. Het zou zo in een film kunnen.

Het verschil tussen beide albums, is dat het tweede album een stukje sneller is en wat meer dj-invloeden heeft meegekregen. Iets meer gesampled dan het eerste album. Zonder dat oude sfeertje te verliezen, maar we vinden dat deze wel wat meer neigt naar Caro’s album. We vinden wat dat betreft ‘Part One’ iets origineler. Daarbij komt dat Part One iets verfijnder en doordachter over komt dan de tweede. Niet erg, maar wel opvallend.

Wie niet vies is van wat mix en roerwerk, zal echt genieten van Parov’s The Princess. Wij zijn bijzonder gecharmeerd van de dubbelaar van deze Oostenrijker. Met name het eerste album. Het tweede deel is meer richting house met wat samples en grapjes. Ook leuk, maar iets minder verfijnd dan de eerste cd.