Het is even stil geweest rondom de Britse band Stereophonics. Na drie en een half jaar komt de band met Graffiti on the train. Het is het achtste studioalbum waarbij de single Indian Summer als lokkertje op de radio te horen is. Hoe is de rest van het album?
Kabbelend is het woord. Echt knallen doen de Stereophonics nooit, maar we vinden Graffiti on the train grofgenomen wel heel erg soft. De meeste nummers draaien om wat achtergrondpercussie, een viooltje, een gitaartje en natuurlijk de vocalen van Kelly Jones. Een stem die niet iedereen zal bevallen, maar wel karakteristiek is.
Opvallend
Opvallend aan dit album is dat er twee nummers met kop en schouders bovenuit steken. Allereerst de geweldige track Violins and Tambourines. Dit nummer bouwt fantastisch op tot een waanzinnige klimax. Absuluut een nummer waarbij de Stereophonics inspiratie hadden. Een nummer dat ‘flowt’ en klopt. Als de cd van kant tot kant zo was, had hij zonder twijfel vijf sterren gehad. Maar helaas… dat niveau houdt de Britse band niet vol.
Een tweede nummer dat opvalt is Catacomb. Een veel meer upbeat nummer dan de rest. Beetje rock, beetje rauw, tikkie gewaagd gezien de rest van de cd. Wij vinden het wel geslaagd. Het laat in ieder geval de voeten meetikken als we in de file op de A1 staan. En als een band je laat meeswingen in een kilometerslange file is dat een prestatie.
Suf?
Is de cd – afgezien van de twee eerder genoemde nummers – dan suf? Nee, niet suf. Het kabbelt. Het valt niet op in de ruis van alledag. Het is niet gewaagd en het heeft geen ballen. Geen echte identiteit. Natuurlijk kunt u het niet eens zijn met ons. Muziek is een kwestie van smaak. Net als kunst en eten. En wij vinden deze cd van Stereophonics gewoon wat zouteloos.