Komt mijn wederhelft thuis vanuit haar werk. Niet ?hallo lief, hoe was je dag??, maar ?Heb je het al gehoord? Het nieuwe album van U2 is uit en is gratis te downloaden via iTunes!?. Zo gaat dat dus. Een nieuw album van U2 is blijkbaar belangrijker dan een echtgenoot. Illusie op samen oud worden lijkt vervlogen.
Heel eerlijk moet ik bekennen dat ik U2 al sinds begin jaren ?90 ben kwijtgeraakt. Ja, The Unforgettable Fire (1984) en Joshua Tree (1987) waren destijds veel gedraaide albums. Daarna helemaal lyrisch van het waanzinnig goed opgenomen album Achtung Baby (1991) en tenslotte een ?crash en burn? met Zooropa (1993). Mij veel te experimenteel en hoe sympathiek ik de Ierse band ook vond, telkens na de release van een opvolgend album had ik er minder mee.
U2: Eigen geluid
Toch hebben we het over U2; een band dat al sinds de oprichting in 1976 in ongewijzigde formatie speelt. Inclusief de hele entourage eromheen. Welke bands kunnen zich hier aan meten? Daarnaast heeft U2 een geheel eigen geluid; ze lieten zich al die jaren niet in een commercieel jasje duwen en bepaalden, met name in de jaren negentig van de vorige eeuw, een geheel eigen experimentele koers. Veel rondom U2 dwingt respect bij me af.
Ten tijde van deze release stond ik dus in een spagaat. Het laatste album ?How To Dismantel An Atomic Bomb? uit 2004 is al weer even geleden. Was niet helemaal mijn smaak destijds. Misschien heeft mijn smaak zich, met het aandienen van bovengemiddelde toename van grijze haren, veranderd? Het idee het album te beluisteren kriebelt mijn fantasie. Maar iTunes. Al bij de gedachte aan ?iTunes? gaan me, zelfs als een ?die hard? Apple fan, de tenen krom staan. Ik wacht wel op een officiële release. Maar na een avondje ijsberen voel ik echter een ontembare dwang om het album te beluisteren. Ik besluit het album dan toch maar – heel stiekem – te downloaden.
iTunes!
Woensdag 10 september half twaalf ?s avonds. De eerste klanken van U2 vullen mijn luisterruimte. Sceptisch en met de afstandsbediening in mijn hand beluister ik de eerste track. Ja. Duidelijk geval van U2. Nadat ik het album een eerste keer heb beluisterd concludeer ik dat het eigenlijk een ratjetoe is van 80?s, 90?s en 2000. Niets nieuws. Er bekruipt me het gevoel dat U2 de goede herinneringen van drie decennia probeert te clusteren in een nieuw album. Inclusief de bijbehorende rauwe klank en opnamekwaliteit. Ik vermoed dat fans de bekende klanken met een melancholisch gevoel aanhoren en weg zwijmelen bij de oude vertrouwde U2 sound. Het is, hoe je het ook wilt bekijken, onmiskenbaar U2.
Het groeit
Mijn persoonlijk indruk van het album geeft niet direct de klik die ik had gehoopt. In de wetenschap dat mijn meest favoriete cd?s ook niet direct in de smaak vielen besluit ik nog maar eens te luisteren. En nogmaals. Na de derde poging was ik helemaal klaar met het openingsnummer The Miracle (Of Yoey Ramone), maar ik moet toegeven dat ik de rest van het album daarna begon te waarderen. De grootste ?tegen? was uiteindelijk de korte duur van het album. Zat ik net ?in? U2, viel er een stilte? Goed, over smaak valt te twisten. Echter, muzikaal laat dit album – in mijn beleving – veel te wensen over. Artistiek is het totaal niet vernieuwend; ieder doet zijn kunstje zoals ze dit al 3 decennia doen. En ja, hierin blijven ze zichzelf beslist trouw, dat geef ik ze mee. Nee, U2 heeft op alle fronten wel eens betere muziek gemaakt. De songteksten kan ik ook niet plaatsen in de huidige tijd. Ik zag U2 altijd als straatvechters met een duidelijke boodschap uit die periode. Bloed. Oorlog. Het geloof. Een harde boodschap vertolkt in muziek met een gezonde dosis muzikaal talent. Dat was in de 80s, maar ik weet niet goed wat ik er vandaag de dag van moet denken. Het gevoel bekruipt me dat ik luister naar een verzameling van drie decennia afgekeurde liedjes. Een verzameling net-niet-liedjes die
middels een gladde marketingcampagne een nieuw leven is ingeblazen. Het laat me niet lang gissen naar de werkelijke redenen voor deze productie. Honderd miljoen redenen waarschijnlijk. In harde dollars. Van business partner Apple. Het lijkt er op dat de artiesten creatieve zakenmannen zijn geworden. Jammer. Ik verwacht meer van een band als U2.
Een prima album, maar ik vind die opnames van U2 altijd zo oppervlakkig klinken. Ik had na dit album The Cure opstaan en dat is een wereld van verschil.
Ik toch even vermelden dat je een foutje hebt gemaakt no line on the horizon (2009) is het het laatste album van U2 en niet How To Dismantel An Atomic Bomb (2004) ik denk ook dat het nieuwe album songs of Innocence meer voor de grote massa is gemaakt en dat 2e album wat ook binnen kort ook uitkomt onder de naam Songs of Experience meer voor de fans is, tenminste zo had ik het begrepen wat op de site van U2 door Bono is uitgelegd.
Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik een bepaalde verwachting had van het nieuwe album en dat is niet uitgekomen, misschien ben ik ook wel kritischer geworden want ik luister tegenwoordig veel soorten muziek. Desalniettemin zal ik toch naar het concert gaan om de oude nummers weer te horen wat ze spelen live toch altijd uitstekend dat kan niemand ontkennen.