De sound of...
Inhoud
Een supertweeter heeft een bizar effect. In eerste instantie denkt uw auteur: “Mwah… het valt wel mee… iets meer lucht, maar geen drastische verschillen”. Echter eenmaal gewend aan het effect, is het een enorm verschil als de tweeters niet mee meedoen. Er valt in eerste een behoorlijke hoeveelheid lucht weg. Dat geldt voor alle genres. Of het nu elektronische muziek, rock, pop of klassiek is: deze supertweeters voegen in alle gevallen lucht en akoestiek toe. Of dat gekunsteld is of niet, laten we aan u: wij constateren het gewoon. En eerlijk: het is zeker lekker!
Klankbalans?
Maar dan… hoe zit het met de klankbalans? Dat lijkt niet heel erg te veranderen. Echter doet het wel subtiele dingen. En hier wordt het wel een beetje verraderlijk en lastig uit te leggen. Het is namelijk afhankelijk van het genre of de Elacs goed uitpakken of niet. Bij muziek als Massive Attack, Zero7, Astrix… prima. Dat krijgt meer lucht en bepaalde zaken lijken iets meer definitie te krijgen. Dat is niet vreemd: als er meer hoog-energie bij komt, herkalibreren we en schuift er wat in onze beleving. Dat is ook met subwoofers zo: een subwoofer kan ook het midden en hoog helpen. Dat is de kracht van ons brein.
Het wordt echter een beetje maf als we klassiek gaan draaien. Bij een bepaald Operastuk wat Martijn had meegenomen, verandert de klankkleur van de zangeres. En ook de cello’s veranderen van karakteristiek. Het wordt allemaal een stuk lichtvoetiger en lichter van kleur. En of dat wenselijk is, is écht maar de vraag, want in dit geval is de beste dame juist geroemd om haar volle klank met ‘borstkas’. Dat hoort in het stuk en deels valt het nu weg. Ze is in één klap 15 jaar jonger geworden, zullen we maar zeggen. (En ja: dat is wél wenselijk soms…!)
Nu moeten we wel zeggen dat de ambiance van de zaal mooier wordt neergezet mét de Elac 4Pi Plus.2. Dus als we de tweeters ontkoppelen denken we wel direct… “Damn! Dat is een groot verschil!”. Echter klinkt het stuk klanktechnisch wel weer authentieker dan mét de tweeters. Nogmaals: we begrijpen dat sommige mensen dit zoeken… het heeft wel wat. Het is ‘fun’. Maar puristisch is het in dit geval niet.
Matching en fun
Nu hebben we deze Elacs op één systeem kunnen testen. En we horen van collega’s dat ze met name met Tannoys worden gebruikt. Dat kunnen we ons wel voorstellen. In dit geval is de match héél belangrijk. Echter schatten we wel in dat het effect grotendeels gelijk zal blijven. Meer hoogenergie = meer lucht. En het zorgt er ook voor dat we opnieuw kalibreren met bepaalde effecten als gevolg.
We moeten toegeven dat het wel een tof effect is. De lucht die toeneemt en de akoestiek die beter te voelen is, is lekker. Tevens is de lichtvoetigheid indrukwekkend.
Voor wie het wil weten: de zangeres is Gerhild Romberger, een mezzo-sopraan / contra-alt. Dat is een aanduiding dat ze een groot bereik heeft, maar haar stem vooral wat zwaarder klinkt dan een mezzo-sopraan. Dat lage was verdwenen met de Elac’s, een hele rare gewaarwording.
Mahler, Lied von der Erde, Iván Fischer met het Budapest Festival Orchestra, het deel ‘Der Abschied’. Uitgaven van Channel Classics. Niet alleen een hele mooie uitvoering, maar ook een sublieme opname. Op de Pass Labs, TAD, Sonnet Pasithea combinatie: o boy .. daar wil je de hele dag naar luisteren 🙂
:-)… Dank voor je aanvulling!
Dag Martijn,
Bedankt voor het vermelden van je muziekkeuze.
Gerhild Romberger is een ontdekking voor mij en een aanzet om Mahler, Lied von der Erde, te leren appreciëren.
De opname is inderdaad fantastisch!
Verrassend hoe je steeds de goede opnames weet te selecteren.:)
Nu naar de volgende review: Liederen van eenzaamheid en troost, vandaag gepost!
Groeten,
Bart
Enjoy !
Beste Bart (en anderen die dit lezen),
Dan wil ik je ook graag wijzen op de uitvoering van het Nederlands Philharmonisch op het Pentatone label. Ook een fantastisch klinkende opname, maar een andere benadering van dezelfde muziek. Fisher is heel precies, heel gebalanceerd. Marc Albrecht is een opera dirigent en hij zoekt de dramatiek. Het is mooi om te horen hoe verschillend je dit stuk kan uitvoeren.
Ook Albrecht kiest voor een zangeres met een lagere stem en dat werkt heel goed in dit stuk. Alice Coote is iets ‘lichter’ klinkend dan Romberger, maar zingt dit ook geweldig.
Het verschil tussen de tenoren is opmerkelijk. Fisher gaat volluit en bij Dean Smith komt het uit zijn tenen: vocaal vuurwerk. Albrecht lijkt zijn dynamiek en tempo aan te passen aan de zanger, waardoor Burkhard Fritz de ruimte krijgt om veel meer met de tekst te doen. Heel erg fraai.
https://open.qobuz.com/album/0827949050268
Dank voor de tips. Geeft extra dimensie aan de muziek hobby