Wat is er toch veel eenheidsworst vandaag de dag. Het lijkt wel of iedere nieuwe zanger hip, sexy en stylish wil zijn. Ook de Amerikaanse Marc Broussard probeert overduidelijk een stukje van de markt mee te pikken. Zijn nieuwste album valt dan ook totaal niet op tussen alle ‘soul-funk-R&B-rock’ songwriter-mannetjes.
Al na de eerste noten hoor ik een slechte Alain Clark. En die vind ik al niet al te inspirerend. Zeker niet live. Maar ik ga niet proberen al teveel daar op in te gaan. Bij Marc Broussard hoor ik gewoon geen eigen stijl terug… en dat is wellicht nog erger. Zijn stem is gewoonweg niet onderscheidend, de muzikale begeleiding is niet uniek en de nummers zijn nou ook niet bepaald ‘uit het leven gegrepen’. Wat maakt deze man dan uniek? Zijn baard? Zijn petje? Nee, dat hebben andere ‘soul-zangers’ ook. Kortom: ik vraag me ook af wat deze man nu onderscheidend maakt. Misschien is het zijn vader: Ted Broussard die bandlid was van de Boogie Kings. Maar goed…
Dan de cd. Zijn nieuwste album: Marc Broussard, is op 14 juni uitgekomen en is zijn vijfde studioalbum sinds 2002. Dat is een vrij nette score: elke twee jaar een nieuw zilveren schijfje. Heel hoog scoren zijn albums niet in de hitlijsten (we gaan geen flauwe grap maken). Op zijn nieuwe cd staat naar mijn weten nog geen single die in Nederland bekend is. Wel heeft hij in 2008 de single ‘Come in from the Cold’ gehad. Wellicht dat u het kent.
Een van de betere nummertje op Marc Broussard is ‘Yes Man’. Dat klinkt nog wel aardig muzikaal en heeft een pakkend deuntje. Zijn stem is daar ook beter herkenbaar. Dat geldt ook in zekere mate voor ‘Let it All Out’. Toch blijf ik op de hele cd eigen stijl missen. Het voelt gewoon als dertien in een dozijn. Een mengelmoes of kopie van wat er al zoveel op de markt te horen is. Jammer…